Περιμένοντας την Ανάσταση...

Ακόμα περιμένω την Ανάσταση , όχι αυτή του θεανθρώπου που συνέβη πριν από πέντε ημέρες , αλλά την ανάσταση της τηλεφωνικής γραμμής στην οικεία μου που μου απαγορεύει να έχω επαφή με τον κόσμο του διαδικτύου. Έχω καιρό να γράψω είναι αλήθεια. Μια βδομάδα διακοπών και η επίσκεψη στα πάτρια εδάφη με κράτησαν μακριά από κάθε γεγονός και επαφή σχετικά με την ενημέρωση όχι από ανάγκη αλλά από επιλογή. Είχα κουραστεί τόσο καιρό να ακούω τα ίδια και τα ίδια σχετικά με σκάνδαλα , κουμπάρους, ομόλογα και λύση της βίας στα γήπεδα και μεγαλοβδομαδιάτικα ήρθε το ναυάγιο να μας αποτελειώσει. Οπότε συνειδητά απόφαση να χαλαρώσω και να χαρίσω στον εαυτό μου εκτός από την μια βδομάδα άδεια που κατάφερα να εξασφαλίσω και την ψυχική του ηρεμία τις άγιες εκείνες ημέρες. Έπρεπε όμως να τιμωρηθώ για όλη αυτή την δόση ηρεμίας την οποία πήρα και έτσι με την επιστροφή μου στο νησί ξεκίνησαν όλα . Η μπαταρία του αυτοκινήτου στο αεροδρόμιο να αρνήται πεισματικά να πάρει μπρος, το κινητό να χτυπάει αδιάκοπα, λες και έχει GPS και κατάλαβαν όλοι από την δουλειά ότι γύρισα πίσω και τελικά το αποκορύφωμα ότι η τηλεφωνική γραμμή στο σπίτι να είναι χαλασμένη λόγω τεχνικού προβλήματος. Ο θεός να κάνει πότε τα «κουρασμένα» παλικάρια του ΟΤΕ θα δεήσουν να μας αναστήσουν το χαλασμένο τηλέφωνο μιας και ενώ τηλεφώνησα στις βλάβες και ρώτησα αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην περιοχή μου παν ότι όλα είναι οκ και ότι μάλλον η γραμμή μου έχει κάποιο πρόβλημα και θα το λύσουν... Τους πιστέψατε ;! Εγώ από την πρώτη στιγμή όχι και δικαίως γιατί στην συνέχεια ενημερώθηκα ότι όλη η γειτονιά δεν έχει επαφή με το τηλέφωνο εδώ και τρεις μέρες, οπότε απλά ελπίζουμε σε μια δεύτερη ανάσταση...!