ΟΧΙ ΠΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ

Η Εθνική Ελλάδος μπορεί να απέτυχε σε ένα ακόμα τουρνουά μπάσκετ, όχι γιατί αποκλείστηκε από τους Σέρβους αλλά γιατί πολύ απλά δεν είχε θέσει στόχους εξαρχής. Η ομάδα αυτή είχε ταβάνι και για μένα αυτό ήταν η πρόκριση στην οκτάδα της διοργάνωσης, εφόσον είχε μια καλύτερη τύχη στο πρώτο νοκ -άουτ,  όσο και αν δεν το έβλεπαν κάποιοι...

Η wild-card

Κάποια στιγμή πρέπει να καθίσουμε στο τραπέζι και να ανοίξουμε σοβαρά την συζήτηση για το εάν μπορεί ο σχεδιασμός και η τύχη της εθνικής ομάδας να μπαίνει πάνω από τα προσωπικά θέλω και τις ανάγκες ενός ανθρώπου. Δεν μπορεί πάντα να φταίει κάποιος άλλος. Ο Ζούρος, ο Τριανκέρι και τόσοι άλλοι έχουν φορτωθεί τις αποτυχίες την ώρα που ήταν επιλογές του ίδιου το Βασιλακόπουλου. Όπως επιλογή του ιδίου ήταν το να πληρώσουμε 1.000.000 $ για να παίξουμε σε αυτό το τουρνουά. Όπως αποδείχθηκε λανθασμένη, καθώς θα ήταν καλύτερο να χτίζαμε μια ομάδα μέσα από φιλικά ώστε να έχουμε ένα πλήρες σύνολο για το επόμενο Ευρωμπάσκετ. Αλήθεια τελικά αυτά τα λεφτά από που βρέθηκαν θα μάθουμε ποτέ...;

Μας παρέσυραν...

Δεν είναι ψέμα ότι οι 'Ελληνες ειδικά σε τέτοιους δύσκολους καιρούς ψάχνουν από παντού να πιαστούν. Από μια επιτυχία. Μια διάκριση. Κάτι που θα τους τονώσει τον πληγωμένο εγωισμό τους. Οι εμφανίσεις της Εθνικής στα πέντε πρώτα παιχνίδια έκαναν αυτό ακριβώς. Έκαναν τον Έλληνα να ελπίζει ξανά. Έκαναν τους περισσότερους να υποθέσουν ότι έχουμε την ομάδα που θα βρει τους Αμερικανούς και θα τους τραβήξει ακόμα μια σφαλιάρα όπως στην Σαϊτάμα. Μονό που είδαν το τυρί και όχι την φάκα. Το πέντε στα πέντε στην φάση των ομίλων ξεγέλασε πολλούς. Όμως ο Β’ όμιλος, όπως και αποδείχτηκε, ήταν ο αδύναμος κρίκος αυτού του τουρνουά καθώς ούτε μια ομάδα δεν βρέθηκε στην 8άδα. Είχα την χαρά να παρακολουθήσω από κοντά το ματς στην Σεβίλλη με την Αργεντινή και η αλήθεια είναι πως μετά το τέλος του αγώνα δεν ήξερα αν έπρεπε στα αλήθεια να χαρώ. Η Αργεντινή σίγουρα δεν θύμιζε τίποτα από τον παλιό κάλο της ευατό. Ακόμα  και αν είχε τον Τζινόμπιλι στην σύνθεση της δεν θα μπορούσε να αλλάξει πολλά. Όταν όμως ο Μπουρούσης εκνευρίστηκε από τα δυνατά μαρκαρίσματα του Σκόλα και δέχτηκε την τεχνική ποινή, οι Αργεντίνοι βρέθηκαν να έχουν ροκανίσει μια διαφορά 12 πόντων στους 4 και εκεί άρχισαν τα προβλήματα. Φαινόταν καθαρά ο φόβος στο μάτι των διεθνών. Η πίεση που είχαν σε κάθε επίθεση. Το πόσο ίδρωναν για κάθε καλάθι. Την Πέμπτη ευτυχώς τα σουτ μπήκαν ... την Κυριακή όχι. Όπως αποδείχτηκε η ομάδα δεν μπορούσε να παίξει με πίεση. Δεν μπορούσε όταν δεν είχε ελευθέρο γήπεδο να τρέξει, όταν δεν την άφηναν στο transition game και έπρεπε να παίξει set επιθέσεις 5 εναντίον 5. Με ένα μόνο κλασσικό πεντάρι απέναντι σε δυο βάρια σέντερ μέσα στην ρακέτα δεν είχε πολλές ελπίδες κόντρα στους Σέρβους.

Ο ηγέτης

Ο Καλάθης προσπάθησε να τρέξει το παιχνίδι της εθνικής αλλά οι Σέρβοι πάντα τον σταματούσαν με φάουλ σε ένα τέλεια οργανωμένο σχέδιο που είχε καταστρώσει ο Τζώρτζεβιτς. Ο Νικ έκανε ένα πολύ καλό τουρνουά, δείχνει ότι μπορεί να βοηθήσει πολύ την εθνική στο μέλλον αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο ηγέτης που θα πάρει την ομάδα στην πλάτη του. Τον ρόλο αυτό δυστυχώς δεν μπορεί να τον παίξει ούτε ο πάντα φιλότιμος Ζήσης, όσο και αν προσπαθεί,  όσο και αν πονάει και αγαπάει την ομάδα αυτή. Όπως λοιπόν γίνεται  εύκολα αντιληπτό τον ηγέτη αυτόν η εθνική θα πρέπει να τον ψάξει για το επόμενο τουρνουά και για αυτά που θα ακολουθήσουν στο πρόσωπο του Αντετοκούμπο.Ο "μικρός" έδειξε ότι έχει όλα τα φόντα ώστε, απο το άγουρο 19χρονο πιτσιρίκι στο πρώτο του τουρνουά με το εθνόσημο, να εξελιχθεί στον αυριανό ηγέτη που ψάχνει η Εθνική.  Μένει να πιστέψει σε αυτό και η ομοσπονδία και να δουλέψει πάνω του δίνοντας του την ευκαιρία. Ο ίδιος για μένα απέδειξε πόσο πολύ γουστάρει να φοράει το εθνόσημο (και ότι δεν είναι αμερικανάκι περίπτωση Κουφού), όταν την ώρα που κάνει το δεύτερο γρήγορο φάουλ με την Σερβία και ο κόουτς Κατσικάρης είναι έτοιμος να τον κάνει αλλαγή, γυρνάει στον πάγκο και τον παρακαλάει: ¨Όχι κόουτς, σε παρακαλώ μην με βγάζεις... ένα λεπτό ακόμα...” όπως φαντάζομαι παρακαλούσε την μητέρα του να τον αφήσει να παίξει άλλη μια ωρίτσα στα τσιμεντένια γήπεδα των Σεπολίων. 

Ο κόουτς

Κλείνοντας μόνο μια φράση μου έρχεται στο μυαλό. Όχι πια δάκρυα. Όχι για αυτήν την Εθνική. Είναι άγουρη, έχει ελλείψεις αλλά έχει ένα τιμονιέρη που αποδεδειγμένα είναι πολύ καλός προπονητής και με τις κατάλληλες προσθήκες και πολύ δουλειά μπορεί στο μέλλον να μας προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις.