Το να γκρεμίζεις είναι εύκολο…

Το έχει αποδείξει δυστυχώς η ιστορία ότι το να γκρεμίζεις είναι πολύ εύκολο … η ανοικοδόμηση είναι το πρόβλημα. Και γι΄ αυτό όταν είδα χτες τις εξέδρες του Εθνικού Σταδίου Χανίων να «πέφτουν» ,δεν σας κρύβω ότι με έπιασε ένα σφίξιμο στην καρδιά. Αυτόματα μου 'ρθε στο μυαλό η εικόνα από τις μπουλντόζες στην Νέα Φιλαδέλφεια, να ρίχνουν το στάδιο και τον Γρανίτσα ,μέσα στα χαμόγελα ,να οραματίζεται το νέο στάδιο που ακόμα περιμένουν οι φίλοι της Ένωσης. Τα ίδια, αν όχι και χειρότερα, φοβάμαι ότι θα έχουμε και στα Χανιά. Γιατί οι οιωνοί δεν είναι και οι καλύτεροι. Να θυμίσω απλά ότι εδώ και πολλά χρονιά το θέμα της ανακατασκευής του νέου Σταδίου της πόλης έχει κολλήσει στις αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής , αλλά και της Αρχαιολογικής υπηρεσίας . Τα προβλήματα είναι αλήθεια ότι στο συγκεκριμένο στάδιο είναι πολλά. Ο αγωνιστικός χλοοτάπητας όχι απλά δεν είναι σε κατάσταση για να διεξαχθεί ποδοσφαιρικό παιχνίδι, αλλά θυμίζει ένα τεράστιο χωράφι και γενικότερα η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα το ΕΑΚ είναι εικόνα εγκατάλειψης. Εύχομαι ,πραγματικά μέσα από την καρδιά μου, να αποδειχτώ ψεύτης και μάλιστα από τους μεγαλύτερους, αλλά κάτι μέσα μου λέει ότι θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να μπει το πρώτο λιθαράκι για να γίνει και πάλι το ΕΑΚ Χανίων ένας ολοκληρωμένος χώρος άθλησης. Τα υπομνήματα πάντως των ομάδων προς το δήμο Χανίων και η ανησυχία που εκφράζουν σχετικά με το στάδιο είναι το πρώτο καμπανάκι για την αρχή του τέλους … καθώς βλέπω ότι μπορεί να καταφέραμε να το ρίξουμε, όμως ίσως να μην καταφέρουμε ποτέ να έχουμε στην θέση του κάτι αξιόλογο παρά μόνο λύσης ανάγκης και ντροπής , και μάλιστα σε έναν αθλητικό χώρο που στο παρελθόν έχει φιλοξενήσει μεγάλες διοργανώσεις όπως τα Βενιζέλεια (αλήθεια φέτος που θα γίνουν;) και έχουν σημειωθεί ακόμα και παγκόσμια ρεκόρ, νομίζω ότι δεν του αρμόζει μια τέτοιου είδους συμπεριφορά όπως δεν αρμόζει και στους αθλητές που προπονούνται σε αυτό…