Γερασμένα αντανακλαστικά… κόντρα σε μια συγκεκαλυμμένη χούντα.

Είμαστε όμως και εμείς οι δημοσιογράφοι… περίεργη φάρα βρε αδελφέ μου. Για ακόμα μια φορά έπρεπε να δούμε αίμα να χύνετε, για να σπάσει μια απεργία. Έχω μια απορία όμως. Αλήθεια η απεργία αυτή θα έσπαγε αν δεν χυνόταν αίμα; Εάν στον δρόμο υπήρχε ένα εκατομμύριο κόσμος; Μια μάζα ανθρώπων μεγαλύτερη από ποτέ να διαδηλώνει μαζικά, με παλμό, όπως δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά στο παρελθόν; Ήταν αυτό αρκετό για να σπάσει μια απεργία; Πολύ φοβάμαι πως όχι!

Έχει θύματα;… Όχι… Από αύριο σήμερα απεργούμε…

Χτες η Ένωση Συντακτών αντέδρασε με αντανακλαστικά γερασμένου μεσήλικα, κάνοντας ευτυχώς το αυτονόητο. Αυτό που εδώ και χρόνια κάθε λογικά σκεπτόμενος νους φωνάζει περίτρανα. Ότι οι δημοσιογράφοι δεν θα πρέπει να απεργούν σε ημέρες γενικής απεργίας, επειδή έχουν την υποχρέωση να μεταφέρουν στην κοινή γνώμη αυτές τις λαϊκές αντιδράσεις. Ας απεργήσουν την επόμενη βρε αδελφέ…

6 ώρες! Ναι τόσο άντεξα χτες μπροστά στο χαζοκούτι! Και τελικά κατέληξα για ακόμα μια φορά να χαζεύω το ταβάνι γεμάτος απορίες και ερωτηματικά. Άραγε εγώ είμαι ηλίθιος ή αυτοί προσπαθούν να μας κάνουν όλους να φαινόμαστε ηλίθιοι; Σε μια ακόμα παλλαϊκή πορεία (μια από τις μαζικότερες μετά την μεταπολίτευση), το βλέμμα όλων περιορίστηκε στα επεισόδια, τα οποία αυτή την φορά δεν ήταν απλά επεισόδια αλλά κατέληξαν σε τραγωδία. Οι ευθύνες είναι σαφώς μεγάλες για όλους αυτούς που βρεθήκαν να παίζουν με μια μολότοφ στο χέρι! Είναι όμως και οι μοναδικοί υπεύθυνοι αυτής της τραγωδίας;

Δεν είδα, παρά ελαχίστους να κάνουν λόγο για ευθύνες της διοίκησης μιας τράπεζας που επέλεξε σε μια τέτοια ήμερα να λειτουργήσει στο κέντρο της Αθήνας. Κρατώντας όμηρους τους υπαλλήλους, κλειδωμένους πίσω από τις γυάλινες αλεξίσφαιρες πόρτες ενός νεοκλασικού κτηρίου. Δεν είδα κανέναν να κάνει λόγο για έλλειψη εξόδου κινδύνου και συστήματος αυτοπυρόσβεσης σε ένα χώρο γεμάτο εύφλεκτες ύλες. Αλήθεια αν ο γνωστός – άγνωστος που πετάει την μολότοφ είναι δολοφόνος ( γιατί στην πραγματικότητα τέτοιος είναι) , πόσο δολοφόνος είναι ο υπεύθυνος που έβαλε την υπογραφή του στην άδεια λειτουργίας ενός τέτοιου κτηρίου; Πιστεύει κανείς πως θα είχε διαφορετική κατάληξη η ιστορία αν η σπίθα δεν άναβε από μολότοφ αλλά από ένα βραχυκύκλωμα ενός τερματικού της τράπεζας, σε μια ήμερα που δεν θα υπήρχε πορεία στο κέντρο και συνεπώς πολύ περισσότερος κόσμος εντός τράπεζας;

Η βία πλέον δεν με σοκάρει. Σε καμία της μορφή. Την θεωρώ προσωπικά ως φυσικό επακόλουθο της κατάστασης που ζούμε. Όλο αυτό ξεκίνα από την βία που καθημερινά βιώνει ο πολίτης αυτής της χώρας. Όταν αναγκάζεις τον συνταξιούχο που ζει στο όριο της φτώχιας, να ζει με ένα εισόδημα μειωμένο κατά 20%, είναι χείριστης μορφή βία. Όταν αναγκάζεις τον 25αρη με πτυχία και μεταπτυχιακά να ζει με τους γονείς του , ζητώντας ακόμα χαρτζιλίκι μιας και είναι άνεργος του προκαλείς τέτοιο θυμό… που δεν θα αργήσει να μετατραπεί σε αντίδραση και αργότερα σε βία…

Μέσα στην γενική αναμπουμπούλα βρήκαν βέβαια ευκαιρία οι πολιτικοί να σπεκουλάρουν πρόστυχα, πάνω στην οργή και την εξέγερση του λαϊκού κινήματος. Άκουγα τον Καρατζαφέρη να αναφέρεται σε αντάρτικο πόλης από το ΚΚΕ και επανάληψη των Δεκεμβριανών του 1944 . Φοβήθηκα προς στιγμή πως ζω σε άλλη εποχή… έβλεπα σαν όραμα από μπροστά μου να περνά η ορεινή ταξιαρχία του Ρίμινι υπό τον Θρασύβουλο Τσακαλωτό κυνηγώντας ΕΑΜίτες. Καμία επαφή με το παρόν, καμία επαφή με την πραγματικότητα… από τους αποτυχημένους διαχρονικά της ιστορίας που απλά αρέσκονται να αναλώνονται σε ατέρμονες κόντρες μεταξύ αριστερών και ακροδεξιών την ιδία ώρα που η χώρα στενάζει υπό την δαμόκλειο σπάθη των ξένων δυνάμεων που ήρθαν για να μείνουν.

Γιατί να μου το θυμάστε αυτούς δεν θα τους διώξουμε εύκολα! Χρόνια τώρα σε όσες χώρες οι ξένες δυνάμεις ήθελαν να πάρουν τον έλεγχο τρία στάδια ακολουθούσαν. Διαφθορά (εξουσίας και λαού),οικονομικό έλεγχο και αν δεν έπιαναν τα πρώτα δυο μιλούσαν τα όπλα… Άλλωστε το έχει πει στο παρελθόν ο Τζον Άνταμς : «Υπάρχουν δυο τρόποι να κατακτήσεις ένα έθνος ο πρώτος είναι η σπάθη και ο δεύτερος το χρέος» . Τα παραδείγματα άλλωστε είναι πολλά… Ιράν 1953, Γουατεμάλα 1954, Εκουαδόρ 1981, Παναμάς 1981, Βενεζουέλα 2002, Ιράκ 2003 …


Άλλωστε τι είναι αυτό που ζούμε τελικά σήμερα; Πόση διαφορά έχει από την Χούντα; Μια οικονομικά συγκεκαλυμμένη χούντα είναι! Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε ως μότο το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Με την ιδία λογική έρχεται η σημερινή πολίτικη εξουσία να σου ανακοινώσει, με τις πλάτες των ξένων δυνάμεων, ότι σου κόβει επιδόματα, δώρα, αποζημιώσεις… Χούντα ολικής!

0 σχόλια αφήστε και το δικό σας: