Τι κρύβει το ασφαλιστικό;

Ακούω τις τελευταίες ημέρες όλη αυτήν την λαίλαπα που έχει ξεσπάσει γύρω από το θέμα του ασφαλιστικού. Αποκορύφωμα ήταν το σημερινό , ο απίστευτος λαϊκισμός της κυβέρνησης που δείχνει το καρότο στον λαό , λέγοντας πως σκέφτεται να αλλάξει το συνταξιοδοτικό των βουλευτών. Λες και αυτό θα σώσει το σύστημα. Οι κακές γλώσσες μπορεί να πουν πως με καίει το θέμα γιατί είμαι από τους άμεσα θιγόμενους μιας και ανήκω στον κλάδο των δημοσιογράφων ο οποίος φαίνεται να είναι αυτός που θα φάει την μεγαλύτερη σφαλιάρα. Δεν είναι όμως έτσι γιατί το θέμα του ασφαλιστικού δεν είναι από μονό του μονοδιάστατο.
Η κυβέρνηση μπορεί να προωθεί τη «μεταρρύθμιση» του Συστήματος Δημόσιας Ασφάλισης με απίστευτη προχειρότητα αλλά ο ορθά σκεπτόμενος νους βλέπει ότι από πίσω είναι κρυμμένα αλλά παιχνίδια. Κοινή διαπίστωση είναι πως στόχος δεν είναι αυτό κάθε αυτό το ασφαλιστικό, αλλά η προώθηση ρυθμίσεων, οι οποίες θα περιορίζουν τα δικαιώματα στο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα και θα ωθούν τους ασφαλισμένους στα ομαδικά ασφαλιστήρια συμβόλαια ιδιωτικών εταιρειών. Η κυβέρνηση λοιπόν εξυπηρετώντας συμφέροντα μεγάλων ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών , δείχνει την πόρτα της εξόδου από την δημόσια ασφάλιση στα ιδιωτικά ασφαλιστικά συμβόλαια.

Βλέπεται τα λεφτά είναι πολλά Άρη! Ο όγκος των χρημάτων υπολογίζεται πως θα ξεπεράσει τα 8 δις ευρώ αν ενεργοποιηθεί η συγκεκριμένη επιλογή για τους πολίτες. Οι ασφαλιστικές , ήδη , τρίβουν τα χέρια τους και προετοιμάζουν συσκέψεις για το πώς διαχειριστούν αυτήν την νέα αγορά που φαίνεται να ανοίγει διάπλατα μπροστά τους. Πολλοί ίσως να πείτε ότι αυτά δεν γίνονται. Οκ συμφωνώ αλλά πείτε μου πως γίνεται να βγαίνουν συνεχώς μέλη της κυβέρνησης και να πετάνε δεξιά και αριστερά πληροφορίες για το που θα κινηθεί το ασφαλιστικό , χωρίς ακόμα να έχει γίνει η επίσημη μελέτη! Μήπως ο σκοπός τους είναι απλά να πανικοβάλουν τον κόσμο;

Η κυβέρνηση φαίνεται λοιπόν να παίζει χωρίς αντίπαλο και αυτό είναι φανερό. Φανταστείτε ότι τα έβαλε με τον πλέον δύσκολο κλάδο, τους δημοσιογράφους, κάτι που αναδεικνύει το γεγονός ότι δεν τους υπολογίζει καθόλου. Με το δίκιο της πάντως εδώ μεγάλο μίντια γκρουπ δεν κατάφερε να βγάλει πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ τον υποψήφιο που υποστήριζε , θα καταφέρει να κοντράρει στα ίσια τα σχέδια της κυβέρνησης.

Σημειώνω την ημερομηνία που τα γράφω 23-11-2007 , και περιμένω να δω αν και πότε θα επαληθευτώ. Επίσης όταν θα βγουν να μιλήσουν για ιδιωτικά συμβόλαια ασφάλισης να μας μιλήσουν και για τους κινδύνους που περιέχουν. Γιατί στην Αμερική δυο τρεις εταιρίες βάρεσαν πιστόλι και μετά έτρεχαν άνθρωποι που έμειναν χωρίς συντάξεις.

2 σχόλια:

  1. Μια σύγκριση.
    Δυο ζευγάρια δασκάλων στη Γαλλία, με απόσταση περίπου πενήντα ετών μεταξύ τους. Το ένα ζευγάρι στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Το άλλο σήμερα.

    Τα ονόματά τους...
    ... είναι Αιμέ και Αλμπέρ. Έπιασαν δουλειά λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1950 τους βρήκε διορισμένους στο ίδιο μικρό χωριό. Το 1955 είχαν κιόλας αποκτήσει το πρώτο τους αυτοκίνητο, ένα Simca. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς πήγαν διακοπές με τα τρία κοριτσάκια τους. Στο χωριό τους, μαζί με τον εφημέριο και τον δήμαρχο, ήταν κι αυτοί δυο πρόσωπα σημαντικά. Και δακτυλοδεικτούμενα. Αν ο Αλμπέρ και η Αιμέ τύχαινε να αρπάξουν κανέναν μπόμπιρα από το αυτί στο σχολειό, ούτε του περνούσε από τον νου να πάει να παραπονεθεί στον πατέρα του, γιατί τότε θα την είχε σίγουρη τη σφαλιάρα. Ο Αλμπέρ βγήκε στη σύνταξη στα πενήντα πέντε. Εξακολούθησε για ένα διάστημα να εργάζεται στο δημαρχείο, όχι από ανάγκη αλλά από ευχαρίστηση. Με τρία παιδιά, η Αιμέ μπόρεσε να πάρει σύνταξη στα πενήντα δύο. Με τις οικονομίες του, το ζευγάρι αγόρασε ένα καλό διαμέρισμα. Η σύνταξη τούς έφτανε- ο μισθός τους σε ευρώ ήταν 200 το 1948, δηλαδή περίπου 1.500 σημερινά- κι έκαναν μπόλικες εκδρομές με τους πρώην συναδέλφους τους.

    Γαλλία 2007.
    Η Αλεξία και ο Αντουάν έπιασαν δουλειά πριν από τρία χρόνια. Σήμερα βγάζουν 3.300 ευρώ, πληρώνουν 1.050 στο νοίκι και βάζουν κατά μέρος ένα ποσό για τον βρεφονηπιακό σταθμό των δύο παιδιών τους. Έχουν ένα Scenic που το αγόρασαν μισοτιμής και ένα παλιό Τwingo. Ο Αντουάν πηγαίνει με το αυτοκίνητο 80 και η Αλεξία 30 χιλιόμετρα τη μέρα. Έχουν καιρό να κάνουν διακοπές. Ακόμη περιμένουν να τους διορίσουν στο ίδιο χωριό. Κι αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα αποκτήσουν όση οικονομική άνεση χρειάζεται για να αποκτήσουν και τρίτο παιδί. Το νωρίτερο, ο Αντουάν θα βγει στη σύνταξη αφού συμπληρώσει τα εξήντα. Εκείνη λίγο πιο πριν, αν όλα πάνε καλά και δεν της καταγγείλουν τη σύμβαση μονομερώς. Πολλές φορές, ο Αντουάν και η Αλεξία αναρωτιούνται. Τι απέγιναν όλα εκείνα τα καλά που χαίρονταν οι συνάδελφοί τους πριν από πενήντα χρόνια; Γιατί αυτοί να ιδροκοπούν για να τα βγάλουν πέρα, ενώ εκείνοι ζούσαν αβίαστα; Αφού η χώρα τους, όπως λέει ο Σαρκολέων, είναι σήμερα 7,5 φορές πλουσιότερη από όσο ήταν το 1950, γιατί δεν έγιναν το ίδιο πλουσιότεροι και οι εργαζόμενοί της; Είναι απορίες που βασανίζουν τους εργαζόμενους σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Οι κυβερνήσεις τους ξορκίζουν τον σατανά με φραγγέλια, αλλά σε λίγο θα είναι πολύ αργά: το εκκλησίασμα έχει ξεχυθεί στους δρόμους.

    Είναι άρθρο απο εφημερίδα...όπως κατάλαβες και μή χειρότερα από δώ και πέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να έρθω κι εγώ στη φωτογράφηση???

    ΑπάντησηΔιαγραφή