Τελικά τι είναι πιο xtreme…;

Με τον Χρήστο περπατήσαμε μαζί, σχεδόν παράλληλα. Όχι μια αλλά πολλές φορές. Βρεθήκαμε δεμένοι από ένα σκοινί ,να αιωρούμαστε κρεμασμένοι, 100 και πλέον μετρά από την γη. Ένα μπουντριέ και ένα οκτάρι μας κρατούσε ζωντανούς , υπεύθυνο τον έναν για την ζωή του αλλού. Πόσες φορές δεν αγγίξαμε τα όρια μας; Πόσες φορές δεν κάναμε την απερισκεψία της στιγμής; Και όμως βγήκαμε πιο δυνατοί ,πιο σοφοί και σίγουρα, πιο δεμένοι ο ένας με τον άλλον. Και όμως η ζωή έμελε να μας χωρίσει. Εγώ λόγω επιλογής τα τελευταία χρονιά έχω μείνει μακριά από το βουνό και εκείνος έχει φύγει μακριά για να ζει σ’ αυτό. Ο Χρήστος πηρέ την γενναία απόφαση ζωής, να πάει στο Θιβέτ και να δουλέψει στις ομάδες υποδοχής των ορειβατικών αποστολών. Μιλούσαμε σήμερα και θυμηθήκαμε τα παλιά ,μέχρι την στιγμή που του ανέφερα το τι γίνεται στην Ελλάδα και το πώς μας έχουν στήσει στον τοίχο, όλους εμάς που αγαπάμε τα x-treme sports. Λες και είμαστε λεπροί ρε γαμώτο , λες και είμαστε σαν τα πρεζάκια που θέλουν όλο και μεγαλύτερη δόση, μέχρι να βρουν την τελευταία τους… θύμωσε και αυτός μαζί μου, και παρόλο που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ασχοληθώ με το θέμα να που το κάνω για χάρη του.

«Δεν το πιστεύω…» μου είπε , «είναι δυνατόν να είναι τόσο υποκριτές»; Και όμως φίλε Χρήστο είναι ! Δεν είναι απλά υποκριτές ,όλοι αυτοί που κατακρίνουν αδιαλείπτως καθημερινά σε τηλεοπτικά παράθυρα , είναι κάτι περισσότερο. Είναι ψεύτες και απίστευτα λαϊκιστές. Αυτό ήθελαν να δώσουν στον κόσμο. Το κλάμα ,τον τρόμο προς το άγνωστο και το στοιχειό της υπερβολής. Το τι παπαριά έχω ακούσει τις τελευταίες ημέρες δεν λέγεται πραγματικά, με την ασχετοσύνη του καθενός που θέλει να παρουσιάσει τους ανθρώπους που αγαπάνε την φύση ως σαλτιμπάγκους τυχοδιώκτες. Και αναρωτιέμαι γιατί δεν μας είπε κανείς ,ποτέ έχει γίνει και πάλι τέτοιο πολύνεκρο δυστύχημα στην χώρα μας , με ανθρώπους που λάτρευαν την φύση; Σέβομαι φυσικά τον πόνο των οικογενειών , όπως όμως σέβομαι και των πόνο των οικογενειών από τα θύματα της ασφάλτου. Δεν κατάλαβα δηλαδή γιατί είναι πιο x-treme sport η ορειβασία , η αναρρίχηση , ή το canyoning σε σχέση με την οδήγηση στην εθνική οδό; Τα νούμερα και μονό σας βγάζουν ψεύτες κύριοι των πάνελ. ΝΟΥΜΕΡΑ έ ΝΟΥΜΕΡΑ. Δεν ξερώ αν είμαι εξοργισμένος ή εκνευρισμένος , το μονό σίγουρο είναι, ότι είμαι από αυτούς που έχουν νοιώσει πως είναι να έρχεσαι σε επαφή με την φύση. Πως είναι να βλέπεις την ανατολή του ηλίου ,που ξεπροβάλει μέσα από την θάλασσα ενώ εσύ είσαι κρεμασμένος σε μια κορυφή στα 2000 μ. , πως είναι να χαζεύεις ένα θαύμα της φύση, όπως το τοπίο των Μετεώρων από μια οπτική γωνιά που ξέρεις ότι δεν μπορούν να φτάσουν πολλοί.

Σας αφήνω λοιπόν κύριοι του σχολιασμού και των εύκολων συμπερασμάτων ,να μείνετε κολλημένοι στην μιζέρια σας , την φραπελιά σας και την νουγκατίνα από τον Αποστόλου ,που θα απολαμβάνετε, χοντροκαθισμένοι στον δερμάτινο καναπέ σας. Την ιδία ώρα που ο φίλος μου ο Χρήστος θα απολαμβάνει την χαρά να βλέπει από πολύ κοντά την μαγεία ενός παγοκαταράκτη , μέχρι να πάω και εγώ να τον συναντήσω , εσείς το πιο xterme που μπορείτε να κάνετε είναι να παραγγείλετε ένα ακόμα διπλό εσπρέσο στου Jackson’s…