Η Εθνική Ελλάδος μπορεί να απέτυχε σε ένα ακόμα τουρνουά μπάσκετ, όχι γιατί αποκλείστηκε από τους Σέρβους αλλά γιατί πολύ απλά δεν είχε θέσει στόχους εξαρχής. Η ομάδα αυτή είχε ταβάνι και για μένα αυτό ήταν η πρόκριση στην οκτάδα της διοργάνωσης, εφόσον είχε μια καλύτερη τύχη στο πρώτο νοκ -άουτ,  όσο και αν δεν το έβλεπαν κάποιοι...

Η wild-card

Κάποια στιγμή πρέπει να καθίσουμε στο τραπέζι και να ανοίξουμε σοβαρά την συζήτηση για το εάν μπορεί ο σχεδιασμός και η τύχη της εθνικής ομάδας να μπαίνει πάνω από τα προσωπικά θέλω και τις ανάγκες ενός ανθρώπου. Δεν μπορεί πάντα να φταίει κάποιος άλλος. Ο Ζούρος, ο Τριανκέρι και τόσοι άλλοι έχουν φορτωθεί τις αποτυχίες την ώρα που ήταν επιλογές του ίδιου το Βασιλακόπουλου. Όπως επιλογή του ιδίου ήταν το να πληρώσουμε 1.000.000 $ για να παίξουμε σε αυτό το τουρνουά. Όπως αποδείχθηκε λανθασμένη, καθώς θα ήταν καλύτερο να χτίζαμε μια ομάδα μέσα από φιλικά ώστε να έχουμε ένα πλήρες σύνολο για το επόμενο Ευρωμπάσκετ. Αλήθεια τελικά αυτά τα λεφτά από που βρέθηκαν θα μάθουμε ποτέ...;

Μας παρέσυραν...

Δεν είναι ψέμα ότι οι 'Ελληνες ειδικά σε τέτοιους δύσκολους καιρούς ψάχνουν από παντού να πιαστούν. Από μια επιτυχία. Μια διάκριση. Κάτι που θα τους τονώσει τον πληγωμένο εγωισμό τους. Οι εμφανίσεις της Εθνικής στα πέντε πρώτα παιχνίδια έκαναν αυτό ακριβώς. Έκαναν τον Έλληνα να ελπίζει ξανά. Έκαναν τους περισσότερους να υποθέσουν ότι έχουμε την ομάδα που θα βρει τους Αμερικανούς και θα τους τραβήξει ακόμα μια σφαλιάρα όπως στην Σαϊτάμα. Μονό που είδαν το τυρί και όχι την φάκα. Το πέντε στα πέντε στην φάση των ομίλων ξεγέλασε πολλούς. Όμως ο Β’ όμιλος, όπως και αποδείχτηκε, ήταν ο αδύναμος κρίκος αυτού του τουρνουά καθώς ούτε μια ομάδα δεν βρέθηκε στην 8άδα. Είχα την χαρά να παρακολουθήσω από κοντά το ματς στην Σεβίλλη με την Αργεντινή και η αλήθεια είναι πως μετά το τέλος του αγώνα δεν ήξερα αν έπρεπε στα αλήθεια να χαρώ. Η Αργεντινή σίγουρα δεν θύμιζε τίποτα από τον παλιό κάλο της ευατό. Ακόμα  και αν είχε τον Τζινόμπιλι στην σύνθεση της δεν θα μπορούσε να αλλάξει πολλά. Όταν όμως ο Μπουρούσης εκνευρίστηκε από τα δυνατά μαρκαρίσματα του Σκόλα και δέχτηκε την τεχνική ποινή, οι Αργεντίνοι βρέθηκαν να έχουν ροκανίσει μια διαφορά 12 πόντων στους 4 και εκεί άρχισαν τα προβλήματα. Φαινόταν καθαρά ο φόβος στο μάτι των διεθνών. Η πίεση που είχαν σε κάθε επίθεση. Το πόσο ίδρωναν για κάθε καλάθι. Την Πέμπτη ευτυχώς τα σουτ μπήκαν ... την Κυριακή όχι. Όπως αποδείχτηκε η ομάδα δεν μπορούσε να παίξει με πίεση. Δεν μπορούσε όταν δεν είχε ελευθέρο γήπεδο να τρέξει, όταν δεν την άφηναν στο transition game και έπρεπε να παίξει set επιθέσεις 5 εναντίον 5. Με ένα μόνο κλασσικό πεντάρι απέναντι σε δυο βάρια σέντερ μέσα στην ρακέτα δεν είχε πολλές ελπίδες κόντρα στους Σέρβους.

Ο ηγέτης

Ο Καλάθης προσπάθησε να τρέξει το παιχνίδι της εθνικής αλλά οι Σέρβοι πάντα τον σταματούσαν με φάουλ σε ένα τέλεια οργανωμένο σχέδιο που είχε καταστρώσει ο Τζώρτζεβιτς. Ο Νικ έκανε ένα πολύ καλό τουρνουά, δείχνει ότι μπορεί να βοηθήσει πολύ την εθνική στο μέλλον αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο ηγέτης που θα πάρει την ομάδα στην πλάτη του. Τον ρόλο αυτό δυστυχώς δεν μπορεί να τον παίξει ούτε ο πάντα φιλότιμος Ζήσης, όσο και αν προσπαθεί,  όσο και αν πονάει και αγαπάει την ομάδα αυτή. Όπως λοιπόν γίνεται  εύκολα αντιληπτό τον ηγέτη αυτόν η εθνική θα πρέπει να τον ψάξει για το επόμενο τουρνουά και για αυτά που θα ακολουθήσουν στο πρόσωπο του Αντετοκούμπο.Ο "μικρός" έδειξε ότι έχει όλα τα φόντα ώστε, απο το άγουρο 19χρονο πιτσιρίκι στο πρώτο του τουρνουά με το εθνόσημο, να εξελιχθεί στον αυριανό ηγέτη που ψάχνει η Εθνική.  Μένει να πιστέψει σε αυτό και η ομοσπονδία και να δουλέψει πάνω του δίνοντας του την ευκαιρία. Ο ίδιος για μένα απέδειξε πόσο πολύ γουστάρει να φοράει το εθνόσημο (και ότι δεν είναι αμερικανάκι περίπτωση Κουφού), όταν την ώρα που κάνει το δεύτερο γρήγορο φάουλ με την Σερβία και ο κόουτς Κατσικάρης είναι έτοιμος να τον κάνει αλλαγή, γυρνάει στον πάγκο και τον παρακαλάει: ¨Όχι κόουτς, σε παρακαλώ μην με βγάζεις... ένα λεπτό ακόμα...” όπως φαντάζομαι παρακαλούσε την μητέρα του να τον αφήσει να παίξει άλλη μια ωρίτσα στα τσιμεντένια γήπεδα των Σεπολίων. 

Ο κόουτς

Κλείνοντας μόνο μια φράση μου έρχεται στο μυαλό. Όχι πια δάκρυα. Όχι για αυτήν την Εθνική. Είναι άγουρη, έχει ελλείψεις αλλά έχει ένα τιμονιέρη που αποδεδειγμένα είναι πολύ καλός προπονητής και με τις κατάλληλες προσθήκες και πολύ δουλειά μπορεί στο μέλλον να μας προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις. 

Ποιος αμφιβάλει πως οι δυναστείες και τα βασίλεια του παρελθόντος ήταν κτισμένα πάνω στην ίντριγκα, την δολοπλοκία, τα πισώπλατα μαχαιρώματα και τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι; Όλοι ήθελαν ένα πράγμα. Να γευτούν την χαρά της εξουσίας. Να πάρουν την δύναμη στα χέρια τους. Ή έστω το χρήμα. Την δόξα λίγοι την αναζήτησαν, ενώ για πολλούς η λέξη τιμή παρέμενε άγνωστη στο λεξιλόγιο τους.

Όλα τα βασίλεια ξεκίνησαν από ένα ταπεινό δουκάτο και κάποιον φιλόδοξο νεόπλουτο. Οι τρόποι πλουτισμού του παραμένουν άγνωστοι. Οι κακίες γλώσσες μιλούσαν για παραεμπόριο χρυσού, εμπόριο γυναικών , όπλων και άλλες παρόμοιες δραστηριότητες. Όμως όπως κάθε φιλόδοξος και εξελίξιμος νέος ήξερε να ελίσσεται και να κρύβει καλά τα ίχνη του. Ο κόσμος τον αγάπησε, ή ίσως να τον φοβόταν! Αλήθεια έχει διαφορά; Όσους δεν μπορούσε να τους εξαγοράσει, τους έκανε απλά στην άκρη.

Έτσι λοιπόν, ο φιλόδοξος αυτός άρχοντας άρχισε να ανεβαίνει. Σιγά - σιγά. Όλο και σκαρφάλωνε. Όλο και αποκτούσε δύναμη και εξουσία. Με δόλιους ή μη τρόπους. Δεν δίσταζε να θυσιάζει ακόμα και τους άντρες του, όταν αυτοί δεν απέδιδαν τα αναμενόμενα. Ήταν αδίστακτος. Δεν τον ένοιαζε να αποκεφαλίζει, τον ένα μετά τον άλλο, τους στρατηγούς του (χωρίς ιδιαίτερο λόγο πολλές φόρες) μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει το υπερεγώ του. Ωστόσο το μεγαλύτερο παιχνίδι το έκανε μόνος του. Ήθελε πάντα να έχει τα ηνία στα χέρια του!

Δεν ήταν λίγες οι φόρες που άφησε το δουκάτο του απλά για να μετοικήσει σε ένα άλλο, το οποίο του προσέφερε μεγαλύτερη ασφάλεια, περισσότερη εξέλιξη. Η τύχη του ακέφαλου δουκάτου βέβαια ήταν προκαθορισμένη, καθώς διαλυόταν εις τα εξ ων συνετέθη, όταν όλοι ανακάλυπταν πως πίσω του δεν άφηνε τίποτα άλλο παρά καμένη γη.

Ακόμα και όταν των κάλεσαν να απολογηθεί για τα έργα του απέναντι στο συμβούλιο των σοφών , αυτός κατάφερε για ακόμα μια φορά να ελιχτεί και να ξεφύγει και αυτό τον σκόπελο. Πλέον γνώριζε ότι τα χρόνια που κουβαλούσε στην πλάτη τον βάραιναν, η δράση του όμως δεν σταματούσε. Με συνεχείς μάχες, που κέρδισε εντός του πεδίου της μάχης και άλλες εκτός πριν καν αρχίσει ο πόλεμος, κατάφερε αυτό το μικρό δουκάτο πλέον να έχει γίνει βασίλειο!

Το πρόβλημα όμως και πάλι ήταν εμφανές. Το βασίλειο του δεν είχε στρατηγική θέση. Δεν μπορούσε από αυτό το μικρό βασίλειο, κοντά στο τοίχος του έξω κόσμου, να ελέγχει τα κέντρα αποφάσεων και τις συμμαχίες (που διαμορφώνονταν στον νέο κόσμο ο όποιος σχηματιζόταν) όπως πάντα αυτός επιθυμούσε. Ο λαός του βασιλείου του αποτελούταν από ένα μάτσο χωρικούς, που δεν μπορούσε να του αποδώσει ούτε τους φόρους που επιθυμούσε , αλλά ούτε και την δύναμη που χρειαζόταν.

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, μια νύκτα εν μέσω θέρους, χωρίς κάνεις να το καταλάβει να αφήσει το βασίλειο του ξεκρέμαστο. Διάλεξε τους καλύτερους άνδρες του ,βρήκε την κερκόπορτα ενός παρακμάζων οίκου στον όποιο εισέβαλε με παντιέρα το χρήμα και τον οικειοποιήθηκε κτίζοντας εκεί πλέον το νέο του βασίλειο, σε ένα ποιο στρατηγικό σημείο. Το έμβλημα του παλιού οίκου έμεινε να κυματίζει μόνο του ορφανό. Σε ένα κάστρο στοιχειωμένο με αναμνήσεις του παρελθόντος. Αναμνήσεις κενές. Αναμνήσεις που θα στοιχειώνουν για πάντα τα όνειρα αυτών των χωρικών που πίστεψαν τα έωλα επιχειρήματα και την πρόσκαιρη δόξα που έφερε στην γη τους , ένας «γυμνός» βασιλιά.


Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, γύρω από τον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι συμπτωματική και πέρα από τις προθέσεις του συντάκτη.

Σε μετατρέπει από σταχτοπούτα σε πριγκίπισσα.

Έχω γράψει πολλές φορές, ότι τα μικρά μικρά είναι που κάνουν τις μεγάλες διαφορές. Πριν δυο χρονιά είχα την ευκαιρία να βρεθώ στο γήπεδο της Brentford στο Λονδίνο και να παρακολουθήσω την αναμέτρηση κόντρα στην Chesterfield, ως διαπιστευμένος δημοσιογράφος. Από τότε είναι η αλήθεια πως έχω ανοίξει μια γέφυρα επικοινωνίας με τα παιδιά του γραφείου τύπου της Brentford και μου στέλνουν δελτία τύπου της ομάδας, ενημερώνοντας με για κάθε νέα πρωτοβουλία του συλλόγου.

Για όσους δεν γνωρίζουν η Brentford είναι μια ομάδα που παίζει στην League 1 , σαν να λέμε Γ’ Εθνική στην Ελλάδα, αλλά εάν κάτσει κάποιος να κάνει συγκρίσεις σε θέματα οργάνωσης και λειτουργιάς θα την ζήλευαν πολλές ομάδες της δικής μας Superleague. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες που συνάντησα κατά την επίσκεψη μου στο Λονδίνο, αλλά σε ένα mail που έλαβα πριν λίγες ημέρες.

Το τμήμα μάρκετινγκ του συλλόγου, δείχνοντας εξαιρετικά δείγματα εργασίας, έκανε και πάλι το θαύμα του. Σύμφωνα λοιπόν με το email που λαμβάνουν όλοι όσοι είναι γραμμένοι στο newsletter του συλλόγου τους προσφέρει για 50 λίρες τα παρακάτω.

Ενόψει του επερχόμενου αγώνα με την Hartpool στις 18 Σεπτεμβρίου μπορεί κάποιος να κάνει χρήση του «Special Hospitality». Λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο προϊόν μπορεί κάνεις να βρει στο επίσημο site του συλλόγου (το οποίο πιστέψτε με , συναγωνίζεται κάλλιστα σελίδες μεγάλων ελληνικών ομάδων ). Το πακέτο λοιπόν έναντι 50 λιρών περιλαμβάνει :
α) Συνθέσεις των ομάδων,
β) Tour στο γήπεδο ,
γ)Εισιτήριο για τον αγώνα,
δ) Γεύμα τριών πιάτων στο εστιατόριο του συλλόγου ,
ε) αναψυκτικά στην διάρκεια του ημιχρόνου,
στ) το περιοδικό του συλλόγου με το match programme και τέλος την δυνατότητα να ψηφίσεις για τον MAN OF THE MATCH.

Αν σκεφτεί κάνεις ότι ένα καλό γεύμα με ορεκτικό , κυρίως πιάτο και επιδόρπιο στο Λονδίνο θα σας στοιχήσει στην καλύτερη των περιπτώσεων 30 Λίρες και το εισιτήριο του αγώνα έχει περίπου 15-20 Λίρες τότε η παραπάνω πρόταση φαντάζει value for money.

Το τμήμα μάρκετινγκ λοιπόν έκανε τα μαγικά του, κατάφερε να λανσάρει μια πρόταση που μπορεί να γεμίσει την Κυριακή του φιλάθλου της ομάδας και να τον κρατήσει όλη μέρα στο γήπεδο. Σκεφτείτε τώρα αντίστοιχα ένα μεσημέρι Κυριακής στα Παλούκια στην Σαλαμίνα για να δεις από κοντά παιχνίδι του Αίαντα , καθήμενος στα τσιμέντα και τρώγοντας βρώμικο από την καντίνα του κυρ. Τάκη. Συγκρίσεις που σε κάνουν να μελαγχολείς.

Είναι αυτά λοιπόν τα μικρά (απλά τις περισσότερες φορές) οργανωτικά τρικ που μπορούν να ρίξουν χρυσόσκονη πάνω από μια ομάδα και να την μεταμορφώσουν από σταχτοπούτα σε πριγκίπισσα.

Εδώ και περίπου ένα μήνα είμαι κάτοχος ενός Blackberry 8900. Είναι αλήθεια πως η εμπειρία μου με τα touchscreen κινητά ήταν πολυετής αλλά με εξίσου αρκετές απώλειες , αν σκεφτεί κανείς ότι μόνο στο Omnia κατάφερα δυο φορές να «σπάσω» την οθόνη, η απόφαση για ένα hard keyboard κινητό φαινόταν μονόδρομος .
Οι πρώτες εντυπώσεις για το Blackberry ήταν κάτι περισσότερο από θετικές. Όλα αυτά βέβαια εφόσον κανείς ενεργοποιήσει την υπηρεσία BIS, γιατί αλλιώς μιλάμε απλά για ένα κινητό που θα κάνετε τηλέφωνα και θα στέλνετε μηνύματα. Παρόλα αυτά με την BIS ενεργοποιημένη έχετε πλέον ένα πολυδύναμο εργαλείο στα χέρια σας, με το όποιο μπορείτε να λαμβάνετε και στέλνετε άμεσα email , να σερφάρετε στο διαδίκτυο ενώ μπορείτε να χρησιμοποιείτε και πολλές online εφαρμογές και social media.

Εδώ ωστόσο ήταν το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισα. Βλέπετε εφαρμογές όπως facebook,twitter, λεξικά, online εφημερίδες , μπορεί να τα κατεβάσει ο καθένας από το application world που ουσιαστικά αποτελεί το online store της Blackberry. Όλα αυτά καλά, έλα όμως που το application world δεν υποστηρίζει χρήση στην Ελλάδα και έτσι όταν πας να το κατεβάσεις ή να κάνεις download κάποια εφαρμογή δεν μπορείς.

Σε αυτό το θέμα που προκύπτει λοιπόν με λίγο ψάξιμο κατάφερα να βρω λύση και είπα να την μοιραστώ μαζί σας, καθώς και άλλοι ίσως αντιμετωπίζετε το ίδιο πρόβλημα.
Ξεκινάμε λοιπόν την διαδικασία σε κάποιο μέρος (σπίτι, εργασία) όπου υπάρχει ασύρματη σύνδεση WIFI στην οποία έχουμε πρόσβαση. Από την «Διαχείριση συνδέσεων» στο κινητό απενεργοποιούμε το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας και αφήνουμε ανοικτό μόνο το WIFI.
Από τον browser του Blackberry θα μπείτε στο uk.blackberry.com και θα πάτε να κατεβάσετε το application world το όποιο θα κάνετε εγκατάσταση στο κινητό σας. Στην συνέχεια τρέξτε την εφαρμογή χωρίς να αποκαταστήσετε την σύνδεση τηλεφώνου και μπείτε στο application world όπου χιλιάδες εφαρμογές σας περιμένουν να τις κάνετε download.

Ουσιαστικά κάθε φορά που θα θέλετε να κατεβάσετε ένα πρόγραμμα θα πρέπει απλά να κλείνεται την σύνδεση τηλεφώνου σας ,ώστε να μην καταλαβαίνει η εφαρμογή ότι είσαστε στην Ελλάδα και στην συνέχεια να βρίσκεται το πρόγραμμα που σας ενδιαφέρει.

Ελπίζω να βοήθησα και εδώ είμαστε αν βρείτε καμιά καλή εφαρμογή αφήστε σχόλιο να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Ίσως αργότερα το κάνουμε και νέο post με τα καλύτερα applications.

Είμαστε όμως και εμείς οι δημοσιογράφοι… περίεργη φάρα βρε αδελφέ μου. Για ακόμα μια φορά έπρεπε να δούμε αίμα να χύνετε, για να σπάσει μια απεργία. Έχω μια απορία όμως. Αλήθεια η απεργία αυτή θα έσπαγε αν δεν χυνόταν αίμα; Εάν στον δρόμο υπήρχε ένα εκατομμύριο κόσμος; Μια μάζα ανθρώπων μεγαλύτερη από ποτέ να διαδηλώνει μαζικά, με παλμό, όπως δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά στο παρελθόν; Ήταν αυτό αρκετό για να σπάσει μια απεργία; Πολύ φοβάμαι πως όχι!

Έχει θύματα;… Όχι… Από αύριο σήμερα απεργούμε…

Χτες η Ένωση Συντακτών αντέδρασε με αντανακλαστικά γερασμένου μεσήλικα, κάνοντας ευτυχώς το αυτονόητο. Αυτό που εδώ και χρόνια κάθε λογικά σκεπτόμενος νους φωνάζει περίτρανα. Ότι οι δημοσιογράφοι δεν θα πρέπει να απεργούν σε ημέρες γενικής απεργίας, επειδή έχουν την υποχρέωση να μεταφέρουν στην κοινή γνώμη αυτές τις λαϊκές αντιδράσεις. Ας απεργήσουν την επόμενη βρε αδελφέ…

6 ώρες! Ναι τόσο άντεξα χτες μπροστά στο χαζοκούτι! Και τελικά κατέληξα για ακόμα μια φορά να χαζεύω το ταβάνι γεμάτος απορίες και ερωτηματικά. Άραγε εγώ είμαι ηλίθιος ή αυτοί προσπαθούν να μας κάνουν όλους να φαινόμαστε ηλίθιοι; Σε μια ακόμα παλλαϊκή πορεία (μια από τις μαζικότερες μετά την μεταπολίτευση), το βλέμμα όλων περιορίστηκε στα επεισόδια, τα οποία αυτή την φορά δεν ήταν απλά επεισόδια αλλά κατέληξαν σε τραγωδία. Οι ευθύνες είναι σαφώς μεγάλες για όλους αυτούς που βρεθήκαν να παίζουν με μια μολότοφ στο χέρι! Είναι όμως και οι μοναδικοί υπεύθυνοι αυτής της τραγωδίας;

Δεν είδα, παρά ελαχίστους να κάνουν λόγο για ευθύνες της διοίκησης μιας τράπεζας που επέλεξε σε μια τέτοια ήμερα να λειτουργήσει στο κέντρο της Αθήνας. Κρατώντας όμηρους τους υπαλλήλους, κλειδωμένους πίσω από τις γυάλινες αλεξίσφαιρες πόρτες ενός νεοκλασικού κτηρίου. Δεν είδα κανέναν να κάνει λόγο για έλλειψη εξόδου κινδύνου και συστήματος αυτοπυρόσβεσης σε ένα χώρο γεμάτο εύφλεκτες ύλες. Αλήθεια αν ο γνωστός – άγνωστος που πετάει την μολότοφ είναι δολοφόνος ( γιατί στην πραγματικότητα τέτοιος είναι) , πόσο δολοφόνος είναι ο υπεύθυνος που έβαλε την υπογραφή του στην άδεια λειτουργίας ενός τέτοιου κτηρίου; Πιστεύει κανείς πως θα είχε διαφορετική κατάληξη η ιστορία αν η σπίθα δεν άναβε από μολότοφ αλλά από ένα βραχυκύκλωμα ενός τερματικού της τράπεζας, σε μια ήμερα που δεν θα υπήρχε πορεία στο κέντρο και συνεπώς πολύ περισσότερος κόσμος εντός τράπεζας;

Η βία πλέον δεν με σοκάρει. Σε καμία της μορφή. Την θεωρώ προσωπικά ως φυσικό επακόλουθο της κατάστασης που ζούμε. Όλο αυτό ξεκίνα από την βία που καθημερινά βιώνει ο πολίτης αυτής της χώρας. Όταν αναγκάζεις τον συνταξιούχο που ζει στο όριο της φτώχιας, να ζει με ένα εισόδημα μειωμένο κατά 20%, είναι χείριστης μορφή βία. Όταν αναγκάζεις τον 25αρη με πτυχία και μεταπτυχιακά να ζει με τους γονείς του , ζητώντας ακόμα χαρτζιλίκι μιας και είναι άνεργος του προκαλείς τέτοιο θυμό… που δεν θα αργήσει να μετατραπεί σε αντίδραση και αργότερα σε βία…

Μέσα στην γενική αναμπουμπούλα βρήκαν βέβαια ευκαιρία οι πολιτικοί να σπεκουλάρουν πρόστυχα, πάνω στην οργή και την εξέγερση του λαϊκού κινήματος. Άκουγα τον Καρατζαφέρη να αναφέρεται σε αντάρτικο πόλης από το ΚΚΕ και επανάληψη των Δεκεμβριανών του 1944 . Φοβήθηκα προς στιγμή πως ζω σε άλλη εποχή… έβλεπα σαν όραμα από μπροστά μου να περνά η ορεινή ταξιαρχία του Ρίμινι υπό τον Θρασύβουλο Τσακαλωτό κυνηγώντας ΕΑΜίτες. Καμία επαφή με το παρόν, καμία επαφή με την πραγματικότητα… από τους αποτυχημένους διαχρονικά της ιστορίας που απλά αρέσκονται να αναλώνονται σε ατέρμονες κόντρες μεταξύ αριστερών και ακροδεξιών την ιδία ώρα που η χώρα στενάζει υπό την δαμόκλειο σπάθη των ξένων δυνάμεων που ήρθαν για να μείνουν.

Γιατί να μου το θυμάστε αυτούς δεν θα τους διώξουμε εύκολα! Χρόνια τώρα σε όσες χώρες οι ξένες δυνάμεις ήθελαν να πάρουν τον έλεγχο τρία στάδια ακολουθούσαν. Διαφθορά (εξουσίας και λαού),οικονομικό έλεγχο και αν δεν έπιαναν τα πρώτα δυο μιλούσαν τα όπλα… Άλλωστε το έχει πει στο παρελθόν ο Τζον Άνταμς : «Υπάρχουν δυο τρόποι να κατακτήσεις ένα έθνος ο πρώτος είναι η σπάθη και ο δεύτερος το χρέος» . Τα παραδείγματα άλλωστε είναι πολλά… Ιράν 1953, Γουατεμάλα 1954, Εκουαδόρ 1981, Παναμάς 1981, Βενεζουέλα 2002, Ιράκ 2003 …

Άλλωστε τι είναι αυτό που ζούμε τελικά σήμερα; Πόση διαφορά έχει από την Χούντα; Μια οικονομικά συγκεκαλυμμένη χούντα είναι! Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε ως μότο το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Με την ιδία λογική έρχεται η σημερινή πολίτικη εξουσία να σου ανακοινώσει, με τις πλάτες των ξένων δυνάμεων, ότι σου κόβει επιδόματα, δώρα, αποζημιώσεις… Χούντα ολικής!

Είναι μερικές φορές που αντιλαμβάνεσαι ότι ο θυμόσοφος λαός μας έχει μια ρήση για να εξηγήσει κάθε φαινόμενο, που θα συμβεί στην καθημερινότητα του και νομίζω πως στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό που ταιριάζει είναι το «ουδέν κακό, αμιγές καλού».

Τις επιπτώσεις από την ραγδαία άνοδο στην τιμή της βενζίνης θεωρώ ότι εδώ και καιρό έχουμε αρχίσει να τις νιώθουμε, λίγο πολύ όλοι μας σε μεγάλο βαθμό στην τσέπη μας. Φυσικά και αυτοί που διαθέτουν οχήματα άνω των 1400 κυβικών μπορεί να με αντιληφτούν περισσότερο, αλλά ακόμα και ένα παπάκι όταν πριν από 6 μήνες φούλαρε με 3 ευρώ και τώρα θέλει 5, όπως και να το δεις έχει μια διαφορά. Όλη αυτή λοιπόν η άνοδος της βενζίνης , σε μια εποχή μάλιστα που η διεθνής τιμή του πετρελαίου είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα ανά βαρέλι, νομίζω ότι αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει την καθημερινότητα μας ίσως και προς το καλύτερο.

Ανακαλύπτω κάθε μέρα όλο και περισσότερους που το σκέπτονται δυο φορές πρώτου γυρίσουν το κλειδί στην μίζα από το τζιπ των 2000 κυβικών που έχουν στην κατοχή τους, για να διανύσουν μια απόσταση 500 μέτρων ώστε να αγοράσουν από το περίπτερο της γειτονιάς τις εφημερίδες της ημέρας. Ναι, ίσως επιτέλους φτάσαμε στην περίοδο που ο σύγχρονος νεοέλληνας θα αρχίσει να περπατά έστω και για 500 μετρά.

Όμως το πιο θετικό στην όλη υπόθεση είναι αυτό που συνειδητοποίησα πριν λίγες μέρες. Βλέπετε ο καιρός έχει αρχίσει να κάνει καλοκαιρινά παιχνίδια , με αποτέλεσμα οι παραλιακές καφετέριες προσφέρονται σε καθημερινή βάση ως μια ευχάριστη διαφυγή. Εκεί λοιπόν μεταξύ καφέ και εφημερίδας διαπίστωσα ότι από μπροστά μου περνούσαν όλοι την ώρα ποδήλατα. Παλιά , καινούργια, mountain, city, κούρσες και κάθε λογής δίκυκλο. Πραγματικά κάποια στιγμή βαρέθηκα να μετρώ. Είμαι σίγουρος πως υπεύθυνη γι’ αυτό είναι η κυρία Αμόλυβδη. Είδε και απόειδε ο κοσμάκης και είπε το κλειδώνω το αμαξάκι και καβαλάω το ποδήλατο να νιώσω και πάλι παιδί. Το τι ποδήλατο πρέπει να έχει ξεθαφτεί το τελευταίο διάστημα από αποθήκες και αυλές, αλλά και το τι πωλήσεις πρέπει να έχουν κάνει τα ποδηλατικά δεν λέγεται.

Να σας πω την αλήθεια ίσως αυτή η κρίση και η άνοδος της βενζίνης, μας αφήσει και ένα θετικό αντίκτυπο. Μας κάνει να καταλάβουμε πως δεν είναι μόνο το αμάξι που εξυπηρετεί τις ανάγκες μας μέσα στην πολύβουη πόλη, αλλά υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές. Ίσως με ένα ποδήλατο μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα τόσο για να βελτιώσουμε την εικόνα της πόλης, την καθημερινότητα μας, αλλά και την ιδία μας της υγεία. Εντάξει είπαμε Amsterdam δεν θα γίνουμε ποτέ , αλλά λέτε να αρχίσουν σιγά σιγά να βλέπουν με θετικό μάτι και τους χώρους στάθμευσης ποδηλάτων καθώς και τους ειδικούς ποδηλατοδρόμους οι κατά τόπους δήμαρχοι…;

Έχει μεγάλα όνειρα ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης. Και για να τα κάνει πραγματικότητα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να πατήσει και επί πτωμάτων αν χρειαστεί. Όλα για τη δημαρχία τα δίνει, όλα για τους αυτοαποκαλούμενους νοικοκυραίους. Για το κρίσιμο κομμάτι του πληθυσμού που γουστάρει χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα, trendy καφετέριες που πουλάνε νερόπλυμα για δέκα ευρώ κάθε είκοσι μέτρα, free press ρουφιανιάς και κουτσομπολιού και φτηνό πάρκινγκ για τα αγορασμένα με δάνειο αμάξια. Σε αυτό το μεγάλο βήμα για την καρίερα του, ελλείψη δικών του επινοήσεων, ακολουθεί σπασμωδικά τα χνάρια που άφησαν στους δρόμους μιας άλλης πόλης ο Rudy Giuliani, πρώην δήμαρχος Νέας Υόρκης και ο μπατσοσύμβουλος Howard Safir.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης ακολουθεί σχεδόν ως καλό μαθητούδι της παπαγαλίας τον μέντορα της αστυνομικής βίας, το συγγραφέα του Fixing Broken Windows: Restoring Order and Reducing Crime in Our Communities. Είναι ο George Kelling, που από το 1985 κιόλας εργάστηκε εντατικά ως σύμβουλος διάφορων τμημάτων και υπηρεσιών στις ΗΠΑ, προετοιμάζοντας το έδαφος στον στον Giuliani και τη συμμορία του για να μιλήσουν το 1993 για τη διαβόητη μηδενική ανοχή.

Ποντάρει πολλά το αφεντικό των Δελτάδων στη μηδενική ανοχή. Ολόκληρη την καριέρα του, για την ακρίβεια. Έχει μόνο μια ευκαιρία και πρέπει να αποδείξει σε κάθε κάτοικο της Αθήνας ότι είναι σε θέση να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη για μια φυσιολογική ζωή μέσα στην πόλη. Καφές της πλάκας, γιρλάντες, εμπορικά κέντρα, life&style παραμύθα.

Όταν τα ψυχότροπα από τα χέρια των Αμερικανών άρχισαν να κυλούν στο αίμα του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης διαπίστωσε ότι σε αυτή τη ζωή μπορεί κανείς να παίζει με τις ζωές των άλλων χωρίς ιδιαίτερο κόστος. Μπορεί να παραβαίνει νόμους, συντάγματα, διεθνείς συμβάσεις. Αρκεί να κατασκευάσει ένα ψέμμα, ότι όχι, δεν παίζει κανένας με αυτά τα πράγματα. Και να το επαναλάβει αρκετές φορές ώστε να το πιστέψουν αυτοί που θέλουν να πιστέψουν και αυτό το βράδυ πριν πάνε για ύπνο.

Απέναντι από τον υποψήφιο δήμαρχο Μιχάλη Χρυσοχοϊδη βρίσκεται μια Νέα Δημοκρατία που μπορεί πλέον να του δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα, μιας και έχει αρχίσει να απορροφά σα σφουγγάρι το επικοινωνιακό τσίρκο που λέγεται ΛΑ.Ο.Σ. Αφήνοντας στα χέρια των συμμοριών της ΕΛ.ΑΣ. τη νεολαία και κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, κλείνει το μάτι στο διστακτικό ψηφοφόρο και του λέει - βλέπεις, εγώ κάνω κουμάντο σε αυτή την πόλη.

Για τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη σημασία έχει να δείξει ότι αυτός κάνει κουμάντο. Αυτός αποφασίζει. Αυτός ενεργεί. Για τον ψηφοφόρο, σημασία έχει να βρει κάποιον τόσο αδίστακτο που να μη χρειάζεται να του ζητάει την άδεια ή τη γνώμη του για τίποτα. Το επικοινωνιακό αποτέλεσμα του δόγματος της μηδενικής ανοχής είναι η ταύτιση αυτού του ψηφοφόρου με το μεγάλο αφεντικό, σε μια κάθετη προσέγγιση. Αλλά αυτό το αποτέλεσμα έχει πολύ μικρό χρόνο ζωής, ακριβώς γιατί είναι επικοινωνιακό.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης ξεκινά λοιπόν με μια επίθεση στο αναρχικό κίνημα, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι αποτελεί το βασικό πυρήνα διάβρωσης κάθε επικοινωνιακής προσέγγισης των γενιών που διαπιστώνουν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Δυστυχώς για αυτόν τα κινήματα δεν καταστέλλονται από εξωτερικούς παράγοντες, μόνο από εσωτερικούς. Και όσο επιμένει να διαφημίζει από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης ότι είναι έτοιμος να πατήσει επί πτωμάτων, τόσο θα συσπειρώνει το αναρχικό κίνημα, τόσο θα διευρύνει το κάλεσμα της αντίστασης.

Προκειμένου να έχει και μετά από μήνες ένα επικοινωνιακό προβάδισμα έναντι της Νέας Δημοκρατίας, προσπαθεί τώρα που είναι φρέσκος υπουργός να αντιπαρατεθεί με τον πιο βολικό εχθρό - τους ιδεολόγους και τους αγωνιστές. Αν διάλεγε τους μπράβους της νύχτας και τους εμπόρους ναρκωτικών, θα τον σκότωνε η φρουρά του αύριο το πρωί με καθαρό μυαλό και ταυτόχρονα μεγάλη τσαντίλα που πήγε να τους χαλάσει τη δουλειά.

Είναι κατάντια να κινδυνεύει η ζωή σου από αυτούς που υποτίθεται ότι σε προστατεύουν σε κάθε σου βήμα, μην τυχόν και πέσει επάνω σου καμιά παλιά γραφομηχανή.

athens.indymedia.org

Έβλεπα πριν από λίγη ώρα ειδήσεις στην ΕΤ3 και πραγματικά δεν πίστευα στα αυτιά μου, με την μαθηματική ανάλυση στην οποία προέβει ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Αφορμή του ρεπορτάζ ήταν οι δηλώσεις που έκανε ο δήμαρχος στην σημερινή συνέντευξη τύπου, αντιδρώντας σε δημοσίευμα της εφημερίδας Μακεδονίας (διαβάστε εδώ), το όποιο αναφέρει πως επί ημερών Παπαγεωργόπουλου τα δημοτικά τέλη έχουν αυξηθεί κατά 120%.

Μέγα ψέμα. Αυτός ήταν ο χαρακτηρισμός που χρησιμοποίησε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης για το δημοσίευμα και στην αρχή δεν είχα κανένα λόγο να μην τον πιστέψω μιας και περίμενα να μου παρουσιάσει στοιχειά. Ξεκίνησε λοιπόν να διαβάζει από μια λίστα που είχε μπροστά του. Την πρώτη του χρόνια ως δήμαρχος το 1999 τα τέλη αυξήθηκαν 8,5%, την επόμενη κατά 9%, το 2001 κατά 7,8% και ακολούθησαν και αλλά νούμερα μέχρι το 2009 όπου δεν υπήρξε αύξηση στα τέλη. Ο κ. Παπαγεωργόπουλος λοιπόν ανέφερε πως προσθέτοντας τα παραπάνω νούμερα βλέπουμε ότι το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι 63% και όχι το 120% ,που υποστηρίζει η εφημερίδα ότι αυξήθηκαν τα τέλη από την μέρα που ανέλαβε.

Κύριε Παπαγεωργόπουλε αν και έχω ακούσει πολλά για την θητεία σας ως δήμαρχο δεν θα σας κρίνω ως τετοιο, τα μαθηματικά σας όμως μετά την δήλωση αυτη μπορώ να κρίνω ότι είναι σε εμβρυακό επίπεδο. Μα δεν σας έχουν μάθει ότι όταν έχουμε να κάνουμε με συνεχείς αυξήσεις επί τις εκατό δεν κάνουμε πρόσθεση μιας και το αρχικό πόσο εξελίσσεται; Είναι δυνατόν να κάνετε τέτοιο λάθος, μπροστά στις κάμερες;
Να το δούμε όμως και με παράδειγμα για να το καταλάβουν όσοι δεν το έπιασαν μέχρι τώρα. Αν έχουμε τέλη 100 ευρώ και κάνουμε αύξηση την πρώτη χρόνια 50% τότε θα πληρώσουμε 150€. Την επόμενη χρόνια αν τα τέλη αυξηθούν και πάλι κατά 50% τότε το πόσο που θα προκύψει είναι 225€. Σύμφωνα με την λογική ΠΡΟΣΘΕΣΗΣ , του δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Παπαγεωργόπουλου, η αύξηση που προκύπτει είναι 50+50= 100%, όμως όπως βλέπουμε πρακτικά δεν είναι 100% αλλά 125%.

Μέγα ψέμα μπορεί να χαρακτηρίσατε το δημοσίευμα κ. Παπαγεωργόπουλε αλλά οι δηλώσεις σας είναι μέγα ατόπημα. Είτε οι σύμβουλοι σας δεν σας τα εξήγησαν καλά, είτε οι καθηγητές των μαθηματικών σας δεν θα αισθάνονται και πολύ περήφανοι μετά το σημερινό.

Όσο για τους δημοσιογράφους που έπαιξαν αυτό το θέμα χωρίς να το σχολιάσουν στον αέρα , ελπίζω πως απλά τους ξέφυγε…

Πολλές φορές μου έχουν πει ότι διαθέτω μεγάλη φαντασία. Δεν θα διαφωνήσω. Είναι η αλήθεια πως την φαντασία μου μπορείς να την πεις από μεγάλη έως και νοσηρή. Έτσι και προχθές το βραδύ το βραδύ όταν ένα φίλος μου έστειλε την είδηση για αρπαγή περιπολικού από αθίγγανο, μετά την πρώτη αντίδραση που ήταν ένα αυθόρμητο γέλιο το μυαλό είχε αρχίσει ήδη να πλάθει σενάρια…

Ας θυμηθούμε όμως και πάλι την είδηση:
Έρευνες διεξάγει η Αστυνομία για τον εντοπισμό και τη σύλληψη αθιγγάνου που έκλεψε τζιπ της ΕΛ.ΑΣ. το βράδυ της Κυριακής στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας.
Συνοριοφύλακες σταμάτησαν, σε παράδρομο του 44ου χιλιόμετρου της εθνικής οδού Αθηνών Λαμίας, τρείς αθίγγανους για τυπικό έλεγχο, είχαν όμως ξεχάσει τα κλειδιά του αυτοκινήτου πάνω στη μηχανή του οχήματος.
Ένας από τους αθίγγανους βρήκε την ευκαιρία, μπήκε στο υπηρεσιακό όχημα και τράπηκε σε φυγή.
Λίγη ώρα αργότερα το όχημα βρέθηκε στην περιοχή Αγ. Σωτήρα Μενιδίου κοντά σε καταυλισμό αθιγγάνων. Ο δράστης παραμένει άφαντος.

Σκεφτείτε λοιπόν τώρα τους αστυνομικούς να έχουν μείνει στο παρκινγκ όπου πραγματοποιούσαν τον έλεγχο, σύξυλοι και να βλέπουν το περιπολικό με τον τσιγγάνο να απομακρύνεται. Εδώ αρχίζει το μυαλό να πλέκει σενάριο που θα μπορούσε να είναι σκηνή κάλλιστα από cult cinema ή βγαλμένο από ταινία του Κουστουρίτσα. Οι αστυνομικοί μη έχοντας τι άλλο να κάνουν μπαίνουν μέσα στο Ντάτσουν που είναι φορτωμένο με πατάτες και αρχίζουν να καταδιώκουν το περιπολικό που έχει κλαπεί. Όταν τελικά μετά κόπο και βασάνων το πλησιάσουν, ανακαλύπτουν πως το ραδιοκασετόφωνο ,που εδώ και ώρα παίζει σπάνιες εκτελέσεις του λαϊκού αοιδού Μάκη Χριστοδουλόπουλου από την live εμφάνιση του στο πανηγύρι της Θήβας, είναι συνδεδεμένο και με τηλεβόα για διαφήμιση του εμπορεύματος του τσιγγάνου στις γειτονιές του Μενιδίου. Τότε λοιπόν σε μια σκηνή απείρου κάλους ο συνοδηγός αστυνομικός αρπάζει το μικρόφωνο και από τον τηλεβόα του Ντάτσουν αρχίζει να φωνάζει : « Κάνε δεξιά , κάνε δεξιά το περιπολικό και σβήσε την μηχανή τώραααα!!!!»

Μπορεί η γνωστή διαφήμιση του connex-tv με τους χουλιγκάνους να μπαίνουν στο λεωφορείο «φορτωμένοι» να έχει κάνει πάταγο… ,αλλά στην πραγματικότητα δεν εξέτασε όλα τα ενδεχόμενα! Στην διαφήμιση λοιπόν τα «παιδιά» ρωτάνε: Μπόχουμ δέρνουμε…; Οσασούνα; Κατάνια; Δεν λένε πουθενά τίποτα για Βαλερένγκα; Λένε;

Εντάξει τότε δικαιολογείται το σκηνικό που στήθηκε το απόγευμα όταν νεαροί επιτέθηκαν σε ταξί και προπηλάκισαν οπαδούς της νορβηγικής ομάδας Βαλερένγκα που επέβαιναν σ’ αυτό, καθώς και τον οδηγό του οχήματος, στην περιοχή του Συντριβανίου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Οι οπαδοί της νορβηγικής ομάδας βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσουν τον ποδοσφαιρικό αγώνα της ομάδα τους, στο πλαίσιο του Γιουρόπα Λιγκ, με τον ΠΑΟΚ στο γήπεδο της Τούμπας. Στο σημείο που σημειώθηκε το περιστατικό, έσπευσαν άμεσα δυνάμεις της Αστυνομίας, οι οποίες προχώρησαν σε προσαγωγές ατόμων.

Συνεπώς το συμπέρασμα είναι ότι Βαλερένκα δέρνουμε...
Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ…

Καλοκαίρι , παραλιακά bar και cocktail πάνε μαζί. Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να μην έχει μπει στην διαδικασία να πιει τουλάχιστον 2-3 κοκτέιλ στην διάρκεια του καλοκαιριού και να την βγάζει με την κλασική μπύρα της οικοδομής; Για πολλούς είναι τρόπος ζωής , για άλλους η όαση μιας καλοκαιρινής βραδιάς για τους περισσότερους η καλύτερη συντρόφια σε βραδιές της παρέας. Όπως και να χει το κοκτέιλ το καλοκαίρι τραβιέται και καλό θα είναι να ξέρεις να φτιάξεις 5-6 συνταγές, έτσι για να εντυπωσιάσεις την παρέα σε μια βραδιά βεράντας. Βρήκαμε λοιπόν μερικές συνταγές από τα ποιο αγαπητά κοκτέιλ και σας τις παραθέτουμε. Δεν είπαμε ότι θα γίνεται και ο Tom Cruz στο Cocktail, αλλά όλοι από κάπου αρχίζουν…

Αλήθεια Πότε έγιναν τα κοκτέιλ σοβαρή υπόθεση; Πότε σήκωσαν υπεροπτικά το φρύδι; Πότε έπαψε το κοκτέιλ να σημαίνει φανταχτερά χρώματα, ομπρελίτσες και έγινε αντικείμενο ακριβών φωτογραφικών λευκωμάτων και master class μαρτίνι στα μπαρ πεντάστερων ξενοδοχείων; Τα καλοκαιρινά σας κοκτέιλ πρέπει να έχουν στιλ!

Τη δεκαετία του ’80, την περίοδο που ως έφηβοι βλέπαμε και ξαναβλέπαμε τον Tom Cruz στο «Κοκτέιλ» ως barman να σαγηνεύει το γυναικείο πληθυσμό, όλα ήταν διαφορετικά. Συχνά τα κοκτέιλ-μπαρ ήταν άτακτες φωτισμένες με νέον «τρύπες» με φωτεινές πινακίδες για happy hour και ladies nights με προσωπικό που φορούσε μικροσκοπικές φουστίτσες και στενά μπλουζάκια. Εδώ και χρόνια τα cocktail έγιναν «serius business». Οι bar tender είναι απόφοιτοι σχολών που βλέπουν τη δουλειά ως σκοπό και όχι απλά ως το μέσο… Ετσι, άρχισαν να συμμετέχουν σε γευστικούς διαγωνισμούς, να φορούν στολή και να ξοδεύουν άφθονο χρόνο συζητώντας αν τους αρέσει ο χαρακτηρισμός «mixologist» για τη δουλειά τους. Τα μπαρ πάλι έχουν γεμίσει με καταλόγους που χειρίζονται τα ποτά σαν πιάτα. Στις καλοκαιρινές σας εξορμήσεις σε μπαρ διαλέξτε αυτά που ταιριάζουν περισσότερο στα γούστα σας, ανάλογα με τις γεύσεις που προτιμάτε (γλυκό, ξινό, πικρό) ή τα ποτά που αγαπάτε. Εναλλακτικά, οργανώστε ένα cocktail party στο σπίτι, φτιάχνοντας δύο τρία από αυτά. Οι καλεσμένοι σας θα ενθουσιαστούν!

Με βάση το ρούμι
Ο χαρακτήρας που κρύβεται πίσω από τα παλαιωμένα ρούμια είναι με αρώματα καραμέλας, βανίλιας, έντονη αίσθηση του ξύλου και μαζί αίσθηση πορτοκαλιού, σοκολάτας, αλλά και γλυκών αρωμάτων. Καλύτερα ρούμια θεωρούνται εκείνα της Καραϊβικής, αλλά και εκείνα που παράγονται κατά μήκος του ποταμού Demerara στη Νότιο Αμερική.

Mojito
- 40 ml κουβανέζικο ρούμι - 30 ml χυμό από φυσικό λάιμ - 6 φύλλα μέντας ή δυόσμου - Σόδα.
Σε ψηλό ποτήρι (highball) προσθέστε φρέσκια μέντα ή δυόσμο, το χυμό από μισό λάιμ, 2 κουταλιές ζάχαρη. Πιέστε με ένα ξύλινο γουδοχέρι τα υλικά ρίχνοντας λίγη σόδα (δεν πιέζουμε για να λιώσουν τα φύλλα). Προσθέστε το ρούμι και πολύ πάγο, κανονικό ή τριμμένο.Γεμίστε με σόδα, ανακατέψτε και γαρνίρετε με κλωνάρι δυόσμου.




Mai – Tai
- 30 ml άσπρο ρούμι - 30 ml μαύρο ρούμι - 15 ml Triple Sec ή Grand Marnier Rouse - 5 ml σιρόπι αμυγδάλου - Σταγόνες γρενανδίνης για χρώμα - 5 ml φρέσκο χυμό λάιμ - 60 ml χυμό ανανά.
Χτυπάμε τα υλικά στο σέικερ και σερβίρουμε σε διπλό old fashioned ποτήρι ή σε ποτήρι κολονάτο με πάγο. Γαρνίρουμε με ένα κομμάτι ανανά, φύλλα ανανά και κεράσι μαρασκίνο ή ένα λουλούδι ορχιδέας.

Με βάση τη βότκα
Η βότκα είναι ένα άχρωμο, διάφανο ποτό με λιγότερα «ρινικά» ερεθίσματα, που προέρχεται από την απόσταξη πατάτας ή δημητριακών που έχουν περάσει από ζύμωση ή και άλλων υλικών. Το όνομά της προέρχεται από τη σλαβική λέξη voda, που σημαίνει νερό. Αποτελείται από νερό και αλκοόλ σε ποσοστό που μπορεί να φτάνει ακόμη και το 70%. Η κλασική ρωσική βότκα έχει 40%.

Caipiroska φράουλα
- 45 ml βότκα - ½ λάιμ - 2 κουταλιές ζάχαρη
- 3 φρέσκες φράουλες.
Σε ποτήρι double old-fashioned προσθέτουμε τις φράουλες μαζί με τη ζάχαρη. Πολτοποιούμε με γουδοχέρι, προσθέτουμε μισό λάιμ κομμένο σε 4 κομμάτια για να πάρουμε το χυμό του (δεν πιέζουμε το φλοιό, γιατί βγαίνει η πικράδα). Προσθέτουμε τριμμένο πάγο, τη βότκα, αναδεύουμε καλά και σερβίρουμε με κοντά καλαμάκια.

Sex on the beach
- 30 ml βότκα - 15 ml σναπς ροδάκινο - 60 ml χυμό πορτοκάλι - 60 ml χυμό cranberry.
Χτυπήστε όλα τα υλικά στο σέικερ με πάγο και σερβίρετε σε ψηλό highball ποτήρι. Γαρνίρετε με cranberries.

Με βάση την τεκίλα
Η τεκίλα μπορεί να παραχθεί μόνο στο Μεξικό στην ομώνυμη περιοχή. Προέρχεται από τη ζύμωση των χυμών ενός φυτού τύπου κάκτου που ονομάζεται μπλε αγαύη. Υπάρχει η Tequila 100% Agave, που βάσει νόμου πρέπει να εμφιαλώνεται και να παράγεται στο Μεξικό, και η Tequila με 51%, που μπορεί να εμφιαλώνεται και σε άλλες χώρες. Αν η λευκή μείνει σε βαρέλι από δύο μήνες μέχρι ένα χρόνο, ονομάζεται Reposado. Πάνω από ένα χρόνο Anejo, δηλαδή παλαιωμένη, και οι παλαιωμένες για πάνω από οκτώ χρόνια λέγονται Riserva.

Frozen Mangorita
- 40 ml λευκή τεκίλα - 15 ml Grand Marnier κόκκινο.
- 20 ml φρέσκος χυμός λάιμ - 10 ml σιρόπι ζάχαρης.
- 2 κομμάτια φρέσκου γλυκού μάνγκο ή 30 ml νέκταρ μάνγκο.
Ανακατεύετε όλα τα υλικά με τριμμένο πάγο στο μπλέντερ σε υψηλή ταχύτητα. Σερβίρετε σε παγωμένο ποτήρι κοκτέιλ με καλαμάκια και διακοσμείτε με μία φέτα λάιμ.

Με βάση το τζιν
Η βάση αυτού που λέμε «αμερικανική συνεισφορά στον πολιτισμό», δηλαδή του Dry Martini. Ο προκάτοχός του ήταν ένα τονωτικό ποτό από κυπαρίσσι, που φτιαχνόταν το 14ο αιώνα σαν προστασία από την πανούκλα. Είναι ένα ποτό για εκείνους που αναζητούν χαρακτήρα, γεύση και κληρονομιά. Παράγεται από την απόσταξη δημητριακών και «μούρων» κέδρου. Η αυθεντική του γεύση είναι πολύ ξηρή αλλά ο πιο γνωστός τύπος τζιν που χρησιμοποιείται για κοκτέιλ είναι το «London dry gin».

Blue Champagne
- 30 ml Gin - 15 ml χυμό λεμονιού - 5 ml Blue Curacao - 5 ml Triple Sec - Σαμπάνια.
Αναμιγνύουμε τα υλικά στο σέικερ με πάγο, σουρώνουμε σε ποτήρι flute και συμπληρώνουμε με σαμπάνια.



Fino Martini
- 50 ml Gin - 10 ml Fino Sherry - Ξύσμα λεμονιού.
Αναμιγνύουμε τα υλικά σε mixing glass με πάγο, σουρώνουμε σε παγωμένο ποτήρι cocktail και γαρνίρουμε με φλούδα λεμονιού.

Από το αρχείο του ΕΤ.