Ποιος αμφιβάλει πως οι δυναστείες και τα βασίλεια του παρελθόντος ήταν κτισμένα πάνω στην ίντριγκα, την δολοπλοκία, τα πισώπλατα μαχαιρώματα και τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι; Όλοι ήθελαν ένα πράγμα. Να γευτούν την χαρά της εξουσίας. Να πάρουν την δύναμη στα χέρια τους. Ή έστω το χρήμα. Την δόξα λίγοι την αναζήτησαν, ενώ για πολλούς η λέξη τιμή παρέμενε άγνωστη στο λεξιλόγιο τους.

Όλα τα βασίλεια ξεκίνησαν από ένα ταπεινό δουκάτο και κάποιον φιλόδοξο νεόπλουτο. Οι τρόποι πλουτισμού του παραμένουν άγνωστοι. Οι κακίες γλώσσες μιλούσαν για παραεμπόριο χρυσού, εμπόριο γυναικών , όπλων και άλλες παρόμοιες δραστηριότητες. Όμως όπως κάθε φιλόδοξος και εξελίξιμος νέος ήξερε να ελίσσεται και να κρύβει καλά τα ίχνη του. Ο κόσμος τον αγάπησε, ή ίσως να τον φοβόταν! Αλήθεια έχει διαφορά; Όσους δεν μπορούσε να τους εξαγοράσει, τους έκανε απλά στην άκρη.

Έτσι λοιπόν, ο φιλόδοξος αυτός άρχοντας άρχισε να ανεβαίνει. Σιγά - σιγά. Όλο και σκαρφάλωνε. Όλο και αποκτούσε δύναμη και εξουσία. Με δόλιους ή μη τρόπους. Δεν δίσταζε να θυσιάζει ακόμα και τους άντρες του, όταν αυτοί δεν απέδιδαν τα αναμενόμενα. Ήταν αδίστακτος. Δεν τον ένοιαζε να αποκεφαλίζει, τον ένα μετά τον άλλο, τους στρατηγούς του (χωρίς ιδιαίτερο λόγο πολλές φόρες) μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει το υπερεγώ του. Ωστόσο το μεγαλύτερο παιχνίδι το έκανε μόνος του. Ήθελε πάντα να έχει τα ηνία στα χέρια του!

Δεν ήταν λίγες οι φόρες που άφησε το δουκάτο του απλά για να μετοικήσει σε ένα άλλο, το οποίο του προσέφερε μεγαλύτερη ασφάλεια, περισσότερη εξέλιξη. Η τύχη του ακέφαλου δουκάτου βέβαια ήταν προκαθορισμένη, καθώς διαλυόταν εις τα εξ ων συνετέθη, όταν όλοι ανακάλυπταν πως πίσω του δεν άφηνε τίποτα άλλο παρά καμένη γη.

Ακόμα και όταν των κάλεσαν να απολογηθεί για τα έργα του απέναντι στο συμβούλιο των σοφών , αυτός κατάφερε για ακόμα μια φορά να ελιχτεί και να ξεφύγει και αυτό τον σκόπελο. Πλέον γνώριζε ότι τα χρόνια που κουβαλούσε στην πλάτη τον βάραιναν, η δράση του όμως δεν σταματούσε. Με συνεχείς μάχες, που κέρδισε εντός του πεδίου της μάχης και άλλες εκτός πριν καν αρχίσει ο πόλεμος, κατάφερε αυτό το μικρό δουκάτο πλέον να έχει γίνει βασίλειο!

Το πρόβλημα όμως και πάλι ήταν εμφανές. Το βασίλειο του δεν είχε στρατηγική θέση. Δεν μπορούσε από αυτό το μικρό βασίλειο, κοντά στο τοίχος του έξω κόσμου, να ελέγχει τα κέντρα αποφάσεων και τις συμμαχίες (που διαμορφώνονταν στον νέο κόσμο ο όποιος σχηματιζόταν) όπως πάντα αυτός επιθυμούσε. Ο λαός του βασιλείου του αποτελούταν από ένα μάτσο χωρικούς, που δεν μπορούσε να του αποδώσει ούτε τους φόρους που επιθυμούσε , αλλά ούτε και την δύναμη που χρειαζόταν.

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, μια νύκτα εν μέσω θέρους, χωρίς κάνεις να το καταλάβει να αφήσει το βασίλειο του ξεκρέμαστο. Διάλεξε τους καλύτερους άνδρες του ,βρήκε την κερκόπορτα ενός παρακμάζων οίκου στον όποιο εισέβαλε με παντιέρα το χρήμα και τον οικειοποιήθηκε κτίζοντας εκεί πλέον το νέο του βασίλειο, σε ένα ποιο στρατηγικό σημείο. Το έμβλημα του παλιού οίκου έμεινε να κυματίζει μόνο του ορφανό. Σε ένα κάστρο στοιχειωμένο με αναμνήσεις του παρελθόντος. Αναμνήσεις κενές. Αναμνήσεις που θα στοιχειώνουν για πάντα τα όνειρα αυτών των χωρικών που πίστεψαν τα έωλα επιχειρήματα και την πρόσκαιρη δόξα που έφερε στην γη τους , ένας «γυμνός» βασιλιά.


Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, γύρω από τον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι συμπτωματική και πέρα από τις προθέσεις του συντάκτη.